Afgelopen maand mocht ik opnieuw een workshop geven over de existentiële en spirituele aspecten van zorg aan het levenseinde. Ik ga steeds enthousiast in op een dergelijke uitnodiging. Het gaat immers om een essentiële dimensie van zorg die jammer genoeg nog steeds te weinig aandacht krijgt.
Wat mij opvalt in dergelijke workshops is dat vaak dezelfde misvattingen naar voor komen:
“Het spirituele is niet zo toegankelijk als de andere dimensies van zorg…” “Het is belangrijk niet te dicht bij een palliatieve patiënt te komen, anders kan je zelf emotioneel in de problemen geraken en uiteindelijk depressief worden of een burnout ontwikkelen…”
Het zijn slechts een paar voorbeelden van mythes die een diepgaande begeleiding en echte steun op existentieel en spiritueel vlak in de weg staan. Deze dimensie is niet minder voelbaar, tastbaar dan pakweg jeuk, diarree of constipatie. De vraag is of we als beroepskracht, vrijwilliger of mantelzorger de existentiële en spirituele dimensie van ons bestaan durven voelen of er liever van weglopen. Het gaat immers om een confrontatie met de eindigheid van ons leven met alle fundamentele vragen die dit oproept: Wat heb ik van mijn leven gemaakt (tot nu toe)? Heb ik ten volle mijn leven geleefd of heb ik me te veel laten leiden door de mening van anderen? Waar heb ik spijt van en wat kan ik eventueel nog herstellen?... Wie nog gezond en wel door het leven gaat, kan ervoor kiezen hier niet bij stil te staan, maar voor wie aan het einde van het leven staat, komen deze vragen steeds dwingender naar voor. Wie durft stil te staan bij deze vragen, voelt (duidelijk!) dat dit heel wat te weeg brengt en kan invoelen wat existentieel en spiritueel lijden aan het levenseinde inhoudt.
Een andere misvatting is dat het belangrijk is niet te dicht bij een patiënt te komen om niet zelf in de problemen te geraken. Je hoeft in principe niet bang te zijn om een te intens en dicht contact te hebben met een zwaar ziek iemand. Vaak is dit dicht contact net wat patiënten het meest nodig hebben! Alles hangt af van hoe bewust je dit doet. Als hulpverleners of mantelzorgers emotioneel in de problemen komen, heeft dit niet te maken met het te dicht bij de patiënt komen. Problemen ontstaan als men dit onbewust, patroonmatig doet. Want: Bewustzijn is de ultieme bescherming…
Tijdens een workshop van een paar uur proberen we zoveel mogelijk op deze thema’s in te gaan, maar hebben we niet de tijd om hier grondig rond te werken. Zo zijn er heel wat waardevolle oefeningen die ons in contact kunnen brengen met de existentiële en spirituele dimensie van ons leven. Zo krijgen we meer voeling met de intense processen waar mensen aan het levenseinde doorheen gaan. Dit is niet alleen belangrijk voor beroepskrachten, maar voor iedereen die de zieke omringen. Het biedt mantelzorgers de kans om in contact te blijven met de leefwereld van de zieke.
Bewustzijn als ultieme bescherming klinkt wel mooi, maar de vraag blijft natuurlijk: hoe je doe je dit? Hoe kan je volop bewust aanwezig blijven in een emotioneel intens contact? Veelal kunnen we dit niet zomaar, maar vraagt dit training.
Daarom hebben we de 8-daagse training existentiële en spirituele zorg aan het levenseinde ontwikkeld. Deze training biedt de kans om in een veilige sfeer en op een ervaringsgerichte manier dit domein te verkennen. Vanuit onze jarenlange ervaring kiezen we er bewust voor om deze training breed open te stellen. Niet alleen beroepskrachten actief in levenseindezorg zijn welkom, maar ook vrijwilligers, mantelzorgers en geïnteresseerden die op dit moment geen zorg opnemen maar zich alvast willen verdiepen in dit thema. Keer op keer blijkt dat een dergelijke gevarieerde deelnemersgroep verdiepend, verrijkend en verfrissend werkt…
De data voor 2023 zijn intussen vastgelegd. Interesse in deze unieke training? Check dan zeker onze website!